Het is gek, maar soms voel ik me een crimineel die voortdurend wordt beoordeeld door mensen die niets over mij of mijn leven weten, en in het licht van deze wereld kun je het beste doen alsof
Ik doe niet alsof ik ziek ben, ik doe alsof het goed gaat
Als je mij niet goed genoeg kent of geen deel uitmaakt van mijn familie, zou je soms kunnen denken dat ik doe alsof ik ziek ben. Misschien denk je dat je niet altijd moe kunt zijn of dat het voor iemand onmogelijk is om met constante pijn te leven en ik wou dat het zo was en ik heb het, net als veel andere mensen, niet ervaren toen ik in de eerste persoon deed alsof wees goed voor onze familie en kennissen, doe alsof het goed met ons gaat om elke dag naar ons werk te gaan, ook al is het een brute marteling en kunnen we maar half aan onze verplichtingen voldoen, opgeblazen door pillen en pijnstillers, nauwelijks wegtrekken zodat we als we eindelijk thuiskomen kunnen we ons niet eens losmaken van de intense en ondraaglijke pijn en de slopende uitputting waarvan we nooit meer zullen herstellen. Maar ondanks alles heb ik geen andere keus dan te doen alsof het goed met me gaat.
Het is veel gemakkelijker om te doen alsof het goed met me gaat, want dan hoef ik mezelf niet te verdedigen. Ik hoef niemand uit te leggen dat het mogelijk is om met constante en constante pijn te leven. Ik hoef de symptomen ook niet te reproduceren aan iemand die er geen interesse in heeft. Ik hoef onophoudelijke vermoeidheid niet te rechtvaardigen. Ik hoef niet uit te leggen waarom ik niet meer naar de sportschool of het zwembad ga zoals vroeger. Ik zou graag willen dat het goed gaat, maar dat is niet zo.
Ik begrijp echt niet waarom ik het gevoel heb dat ik moet doen alsof het goed met me gaat, terwijl ik het tegenovergestelde ben. Waarom is de mening van anderen zo belangrijk? Waarom kan het mij niet schelen wat ze denken? Ik ben moe, heel moe van het proberen uit te leggen hoe ik me werkelijk voel, ik heb het uitgelegd aan familie en vrienden die mijn dagelijkse realiteit niet begrepen, ik heb het zelfs aan artsen verteld die me met een ongelovig gezicht aankeken en me vertelden dat wat ik zeg Het is niet mogelijk dat ik de symptomen overdrijf. Sommigen wel, godzijdank, maar de meerderheid niet, en misschien heb ik daarom geweldige vaardigheden ontwikkeld als acteur in een rol waar ik nooit om gevraagd heb.
Het is gek, maar soms voel ik me een crimineel die voortdurend wordt beoordeeld door mensen die niets van mij of mijn leven weten, en in het licht van deze wereld kun je het beste doen alsof tegen mensen die je nauwelijks kennen of iets weten. over jou beginnen je geen advies te geven over wat je moet doen zonder ook maar het minste idee te hebben, of ze denken beter dan ik te weten hoe het met me gaat en wat me wel of niet raakt.
Zelfs als het mij kost, probeer ik altijd vriendelijk te zijn als iemand mij vraagt hoe het met mij gaat. Het is een vraag die mij soms bijna laat ontploffen van woede omdat ik de waarheid niet kan vertellen, maar ik houd me in en probeer het onderwerp af te leiden of probeer het te beëindigen met een korte “Met mij gaat het goed”. Ik zou kunnen zeggen “vandaag ben ik zonder hulp uit bed gekomen” of “het gaat al een paar dagen wat beter met mij en de pijn geeft me rust” of “deze week is een hel omdat ik een crisis heb”, maar dit zou ertoe leiden dat ik mijn toestand opnieuw zou moeten rechtvaardigen, en zou moeten uitleggen waarom ik me zo voel aan iemand die me zeker niet wil geloven, dus het antwoord is nooit de waarheid.
Ik zou graag willen stoppen met te doen alsof het goed met mij gaat en mijn ware toestand te kunnen laten zien. Ik zou graag willen dat degenen die mij dat vragen dit doen met echte interesse in mijn toestand en niet altijd zien of horen hoe anderen vermoeden dat ik lieg als ik vertel hen hoe het mijn werkelijke toestand is.
Heb jij de behoefte om te doen alsof het goed met je gaat, terwijl dat niet zo is? Wil je het veranderen?
Als het nuttig voor je is geweest, reageer dan en deel het. Bedankt!
