Traumatische ervaringen en stressoren in de kindertijd zijn in het verleden over het hoofd gezien als predisponerende factoren bij de ontwikkeling van verschillende chronische pijnstoornissen en psychiatrische stoornissen, waaronder fibromyalgie, prikkelbare darmsyndroom, slapeloosheid, depressie, angst, posttraumatische stress en chronisch vermoeidheidssyndroom. Het tij keert echter nu onderzoek een significante correlatie aantoont tussen kindertrauma en de gezondheid van volwassenen.
Het centrale zenuwstelsel ontwikkelt zich snel tijdens de kindertijd en is geconditioneerd om te reageren op verschillende stimuli en stressoren die in het leven worden aangetroffen. Wanneer een verscheidenheid aan omgevingsstimuli wordt aangetroffen, worden nieuwe paden gecreëerd tussen hersencellen als reactie op elke stimulus. Een plezierige ervaring, zoals een knuffel van een ouder of een zoete traktatie, creëert bijvoorbeeld paden die de hersenen leren om plezierig op die stimuli te reageren. Evenzo zal een angstaanjagende ervaring paden creëren en oefenen die met angst reageren. Dit proces van het creëren van nieuwe paden als reactie op stimuli staat bekend als neuroplasticiteit. Naarmate we ouder worden, neemt de neuroplasticiteit af, wat betekent dat het moeilijker is om nieuwe paden te ontwikkelen en de reacties van onze hersenen op stimuli aan te passen. Kinderen hebben een duidelijk voordeel in het bezit van een hoge mate van neuroplasticiteit. Dit benadrukt echter ook het belang van zinvolle stimulatie van de zich ontwikkelende hersenen, om de ontwikkeling van positieve paden te verzekeren.
In aanwezigheid van een sterk ondersteuningssysteem en normale, kortdurende stressoren, worden de stressreacties van een kind op de juiste manier geactiveerd en gebufferd door ondersteunende relaties. Op deze manier ontwikkelen zich positieve paden in de hersenen en trainen ze het zenuwstelsel om op de juiste manier te reageren op normale stressfactoren. Naarmate de hersenen verschillende stressoren tegenkomen, wordt een gezonde veerkracht gecreëerd zodat steeds meer stressvolle omstandigheden kunnen worden ervaren met normale biologische reacties.
Bij afwezigheid van ondersteunende relaties of in aanwezigheid van extreme en/of langdurige stressfactoren, wordt de stressrespons op ongepaste wijze geactiveerd en kan dit een negatieve invloed hebben op de ontwikkeling van de hersenen en het neurologische systeem. Naarmate hersengebieden die verantwoordelijk zijn voor angst, angst en impulsieve reacties worden geactiveerd, ontwikkelen zich neurale paden die deze hersengebieden begunstigen. Vervolgens kunnen hersengebieden die verantwoordelijk zijn voor redeneren, plannen en gedragscontrole onvoldoende paden hebben, wat leidt tot een neiging tot negatieve emoties zoals angst, angst, paniekaanvallen en depressie.
De menselijke stressreactie veroorzaakt een cascade van gebeurtenissen die de hersenen, het neurologische systeem en verschillende klieren en endocriene hormonen beïnvloeden, wat de brede invloed op de gezondheid verklaart. De stressreactie begint wanneer neuronen stressoren of omgevingsstimuli ervaren, de stimuli in berichten vertalen en ze langs verschillende paden in de hersenen sturen voor interpretatie en reactie. Tijdens deze activiteiten wordt de productie van hersenchemicaliën, bekend als neurotransmitters, geactiveerd. Neurotransmitters sturen berichten naar andere delen van de hersenen en andere organen. Deze chemicaliën communiceren met de bijnieren (van het endocriene systeem), die vervolgens hormonen produceren zoals cortisol en epinefrine (adrenaline). Deze hormonen zijn verantwoordelijk voor de traditionele “vecht- en vluchtreactie” op traumatische of gevaarlijke stressoren. Hoewel deze nuttig zijn als we een bal of een auto-ongeluk moeten ontwijken, kan chronische activering van deze hormonen de gezondheid van het immuunsysteem, de darmen, het energiesysteem en de pijnperceptie verzwakken, wat bijdraagt aan verschillende gezondheidsproblemen, zoals het prikkelbare darm syndroom. chronisch vermoeidheidssyndroom en fibromyalgie. Wanneer de stressrespons tijdens de kindertijd overmatig wordt geactiveerd, wordt hij hyperactief en heeft hij moeite het evenwicht te bewaren op volwassen leeftijd. chronisch vermoeidheidssyndroom en fibromyalgie. Wanneer de stressrespons tijdens de kindertijd overmatig wordt geactiveerd, hij wordt hyperactief en heeft moeite zijn evenwicht te bewaren op volwassen leeftijd. chronisch vermoeidheidssyndroom en fibromyalgie. Wanneer de stressrespons tijdens de kindertijd overmatig wordt geactiveerd, wordt hij hyperactief en heeft hij moeite het evenwicht te bewaren op volwassen leeftijd.
Volgens het National Child Traumatic Stress Network zijn ongevallen, lichamelijk trauma, misbruik, verwaarlozing en blootstelling aan huiselijk en communautair geweld de meest voorkomende traumatische stressfactoren die kinderen treffen. Andere impactvolle stressoren zijn de dood van een familielid, echtscheiding, drugs- of alcoholmisbruik en natuurrampen. Wanneer ze in de kindertijd worden aangetroffen, conditioneren deze traumatische stressoren het neurologische systeem en het stressresponssysteem om overdreven reacties op normale stimuli te produceren. Fibromyalgie en prikkelbare darm syndroom zijn twee voorbeelden van hyperactieve neurologische reacties. Normale prikkels, zoals wind die in het gezicht waait of kleding die tegen de huid wrijft, kan pijnlijke gewaarwordingen veroorzaken bij mensen met fibromyalgie, wat wijst op een overdreven reactie op pijn. Normale stressoren die het neurologische systeem ertoe aanzetten om de spieren van de darm op ongepaste wijze te stimuleren, wat leidt tot afwisselend constipatie en spastische diarree, is een klassiek teken van het prikkelbare darm syndroom. De pijnrespons is ook verhoogd bij mensen met het prikkelbare darm syndroom, dat buikpijn veroorzaakt.
De specifieke oorzaken van aandoeningen die verband houden met chronische pijn en vermoeidheid, zoals fibromyalgie en chronisch vermoeidheidssyndroom, zijn momenteel niet bekend; bijna twee decennia van onderzoek hebben echter sterk gewezen op stressfactoren in de vroege kinderjaren als belangrijke risicofactoren voor het ontstaan van deze aandoeningen. Hoewel niet alle kinderen die zijn blootgesteld aan traumatische stressoren, emotionele en fysieke gezondheidsproblemen zullen ervaren, blijkt uit onderzoek dat kinderen die zijn blootgesteld aan traumatische gebeurtenissen of langdurige stressoren 2,7 keer meer kans hebben om functionele somatische aandoeningen te ervaren (functioneel slopende aandoeningen waarvoor ze niet onderscheiden). oorzaak kan worden vastgesteld), zoals fibromyalgie, chronisch vermoeidheidssyndroom, chronische pijn, prikkelbare darmsyndroom en andere. Bovendien komen deze aandoeningen vaak voor bij psychiatrische aandoeningen zoals angst en depressie. De leeftijd waarop het trauma of de stress wordt ervaren, de duur ervan en zelfs het type trauma lijken deze alarmerende statistiek niet te veranderen.
Gezien de toenemende prevalentie van functionele somatische aandoeningen, emotionele en psychiatrische problemen, is het belangrijk om rekening te houden met de invloed van ervaringen uit de kindertijd op de ontwikkeling van deze aandoeningen. Blijven stilstaan bij trauma uit het verleden is niet altijd nuttig bij het ondersteunen van gezondheid en genezing, en kan zelfs contraproductief zijn; het begrijpen van de invloed ervan op de gezondheid is echter nuttig om ongrijpbare gezondheidsproblemen zoals fibromyalgie goed te kunnen identificeren. Het is ook belangrijk om te begrijpen wat het doel is om toekomstige generaties te beschermen tegen de slopende effecten van kindertrauma’s en stressoren. Ten slotte dient het als een goede illustratie van het succes van een functionele geneeskundebenadering,
