Mijn naam is fibromyalgie en ik ben een onzichtbare ziekte.
Ik ben bij je voor de rest van je leven.
Anderen zien mij niet.
Maar je lichaam voelt mij.
Ik kan je aanvallen wanneer en hoe je wilt.
Ik kan ook zorgen voor ernstige pijn.
En als ik in een goede bui ben, kan ik je ook verzekeren dat je overal pijn hebt.
Weet je nog dat je je energie deed en iedereen veel plezier had? Nou, ik nam deze kracht weg
en ik gaf de vermoeidheid terug.
Nu probeer je altijd plezier te hebben, maar ik haal je uit je droom en bezorg je er hoofdpijn voor terug!
Ik kan je verzekeren dat je van binnen trilt en dat je het koud of warm hebt terwijl iedereen zich normaal voelt.
Oh ja, ik kan angstig en depressief worden.
Vraag het niet, maar ik heb jou gekozen om verschillende redenen.
Voor dit virus dat nooit is ontstaan en nooit is hersteld, of voor een auto-ongeluk, of misschien zijn het de jaren van verwaarlozing na een trauma! Hoe dan ook, ik ben hier en ik blijf bij je!
Ik hoorde dat je naar een dokter ging om van me af te komen. Haha ik rol over de vloer van het lachen haha, probeer het!
Je moet gaan, eindelijk wil je van me af voor veel dokters.
Je zit vast aan pillen, slaappillen, energiepillen.
Je krijgt massages en het wordt doorbroken door angst of depressie.
U krijgt te horen dat als u uw pillen goed, maar schoon en uw oefeningen inneemt, ik zal vertrekken.
Maar het ergste is dat hij het niet serieus neemt als hij tegen de dokter roept dat hij een normaler leven heeft.
Je familie, vrienden en collega’s? Ik zal naar je luisteren totdat je moe bent van hoe ik je heb laten lijden en ik een rotziekte ben.
Ze horen je niet zeggen: “Tien jaar geleden? Tien dagen geleden! ”
Ook praten sommigen achter hun rug om als ze langzaamaan voelen dat ze hun gevoel van eigenwaarde verliezen.
Je probeert altijd, tegen beter weten in, uit te leggen dat ze je begrijpen.
Dit is vooral lastig als je een ‘normaal persoon’ bent in het gesprek en ineens niet meer weet waar je het over had.
Ik hoopte dat dit geheim kon doorgaan, maar nu wordt het ook gepubliceerd, zoals
hieronder aangegeven:
De persoon met wie u echt begrip en steun zult hebben om mij onder ogen te zien, zijn mensen met fibromyalgie.
Accepteer de minderheid die van me houdt en steun heeft voor anderen.
Klopt het dat je verantwoordelijk moet zijn, omdat je moe bent omdat je pijn hebt en niet alles is zoals je wilt?
Is het niet zo dat als je geen ziekte hebt, er een ander misverstand is, wat je wel of niet doet?
Het is zonder energie te verspillen, dus je moet jezelf altijd afvragen, wat denk je nog meer?
Als er weinig energie is, kun je die beter aan leuke dingen besteden en plezier hebben in je leven, in plaats van van streek raken.
Word je nu niet vreselijk moe van al die begripsproblemen?
terwijl je zo snel moe bent?
