Traumatische ervaringen en stressfactoren in de kindertijd zijn van oudsher over het hoofd gezien als predisponerende factoren bij de ontwikkeling van verschillende chronische pijnstoornissen en psychiatrische stoornissen, waaronder fibromyalgie, prikkelbare darmsyndroom, slapeloosheid, depressie, angst, posttraumatische stressstoornis en chronisch vermoeidheidssyndroom. Het tij is echter aan het keren nu uit onderzoek blijkt dat er een significante correlatie bestaat tussen jeugdtrauma en de gezondheid van volwassenen.
Het centrale zenuwstelsel ontwikkelt zich snel tijdens de kindertijd en is geconditioneerd om te reageren op verschillende prikkels en stressfactoren die in het leven voorkomen. Wanneer een verscheidenheid aan omgevingsstimuli wordt aangetroffen, worden nieuwe paden gecreëerd tussen hersencellen als reactie op elke stimulus. Een prettige ervaring, zoals een knuffel van een ouder of een zoete maaltijd, creëert bijvoorbeeld paden die de hersenen leren prettig te reageren op die prikkels. Evenzo zal een beangstigende ervaring paden creëren en uitoefenen die in angst reageren. Dit proces van het creëren van nieuwe wegen als reactie op prikkels staat bekend als neuroplasticiteit. Naarmate we ouder worden, neemt de neuroplasticiteit af. wat betekent dat het moeilijker is om nieuwe paden te ontwikkelen en de reacties van onze hersenen op prikkels aan te passen. Kinderen hebben een duidelijk voordeel in het hebben van een hoge mate van neuroplasticiteit. Dit benadrukt echter ook het belang van het geven van zinvolle prikkels aan de zich ontwikkelende hersenen, om de ontwikkeling van positieve wegen te verzekeren.
In de aanwezigheid van een sterk ondersteuningssysteem en normale, kortstondige stressoren, worden de stressreacties van een kind op de juiste manier geactiveerd en gedempt door ondersteunende relaties. Op deze manier ontwikkelen zich positieve paden in de hersenen en trainen ze het zenuwstelsel om op de juiste manier te reageren op de normale stressoren van het leven. Als de hersenen verschillende stressfactoren tegenkomen, wordt een gezonde veerkracht gecreëerd, zodat steeds stressvollere omstandigheden kunnen worden ervaren met normale biologische reacties.
Bij afwezigheid van ondersteunende relaties of bij aanwezigheid van extreme en/of langdurige stressoren, wordt de stressrespons op ongepaste wijze geactiveerd en kan dit een negatieve invloed hebben op de ontwikkeling van de hersenen en het neurologische systeem. Naarmate hersengebieden die verantwoordelijk zijn voor angst, angst en impulsieve reacties worden geactiveerd, ontwikkelen zich neurale paden die deze hersengebieden begunstigen. Vervolgens kunnen de hersengebieden die verantwoordelijk zijn voor het redeneren, plannen en beheersen van gedrag, de juiste paden missen, wat leidt tot een neiging tot negatieve emoties zoals angst, angst, paniekaanvallen en depressie.
De menselijke stressreactie veroorzaakt een cascade van gebeurtenissen die de hersenen, het neurologische systeem en verschillende endocriene klieren en hormonen beïnvloeden, wat de brede invloed op de gezondheid verklaart. De stressrespons begint wanneer neuronen stressoren of omgevingsstimuli ervaren, de stimuli vertalen in berichten en ze langs verschillende paden in de hersenen sturen voor interpretatie en reactie. Tijdens deze activiteiten wordt de productie van hersenchemicaliën, bekend als neurotransmitters, geactiveerd. Neurotransmitters sturen berichten naar andere delen van de hersenen en andere organen. Deze chemicaliën communiceren met de bijnieren (van het endocriene systeem), die vervolgens hormonen zoals cortisol en epinefrine (adrenaline) produceren. Deze hormonen zijn verantwoordelijk voor de traditionele “vecht- en vluchtreactie” op traumatische of gevaarlijke stressfactoren. Hoewel deze nuttig zijn als we een bal of een auto-ongeluk moeten ontwijken, kan chronische activering van deze hormonen de gezondheid van het immuunsysteem, de darmen, energiesystemen en pijnperceptie verzwakken, wat bijdraagt aan verschillende gezondheidsproblemen, zoals het prikkelbare darm syndroom. chronisch vermoeidheidssyndroom en fibromyalgie. Wanneer de stressreactie tijdens de kindertijd overactief wordt, wordt het hypervigilant en heeft het moeite om het evenwicht te bewaren op volwassen leeftijd. chronisch vermoeidheidssyndroom en fibromyalgie. Wanneer de stressrespons overmatig wordt geactiveerd tijdens de kindertijd, hij wordt hypervigilant en heeft moeite het evenwicht te bewaren op volwassen leeftijd. chronisch vermoeidheidssyndroom en fibromyalgie. Wanneer de stressreactie tijdens de kindertijd overactief wordt, wordt het hypervigilant en heeft het moeite om het evenwicht te bewaren op volwassen leeftijd.
Volgens het National Child Traumatic Stress Network zijn ongevallen, fysiek trauma, misbruik, verwaarlozing en blootstelling aan huiselijk en gemeenschapsgeweld de meest voorkomende traumatische stressfactoren die kinderen treffen. Andere belangrijke stressfactoren zijn de dood van een familielid, echtscheiding, drugs- of alcoholmisbruik en natuurrampen. Wanneer ze tijdens de kindertijd worden aangetroffen, preconditioneren deze traumatische stressoren de neurologische en stressresponssystemen om overdreven reacties op normale stimuli te produceren. Fibromyalgie en prikkelbare darmsyndroom zijn twee voorbeelden van hyperactieve neurologische reacties. Normale prikkels, zoals wind die in het gezicht waait of kleding die tegen de huid wrijft, kan pijnlijke gewaarwordingen veroorzaken bij mensen met fibromyalgie, wat een overdreven reactie op pijn illustreert. Normale stressoren die het neurologische systeem activeren om de spieren van de darm op ongepaste wijze te stimuleren, wat afwisselend constipatie en spastische diarree veroorzaakt, is een klassiek teken van het prikkelbare darm syndroom. De pijnreactie is ook verhoogd bij mensen met het prikkelbare darm syndroom, dat buikpijn veroorzaakt.
Momenteel zijn de specifieke oorzaken van aandoeningen die verband houden met chronische pijn en vermoeidheid, zoals fibromyalgie en chronisch vermoeidheidssyndroom, onbekend; bijna twee decennia van onderzoek hebben echter sterk gewezen op stressoren in de vroege kinderjaren als significante risicofactoren voor het initiëren van deze aandoeningen. Hoewel niet alle kinderen die zijn blootgesteld aan traumatische stressoren emotionele en fysieke gezondheidscalamiteiten zullen ervaren, toont onderzoek aan dat kinderen die worden blootgesteld aan traumatische gebeurtenissen of langdurige stressoren 2,7 keer meer kans hebben om functionele somatische aandoeningen te ervaren (functioneel slopende aandoeningen waarvoor ze zijn niet onderscheiden). oorzaak kan niet worden vastgesteld), zoals fibromyalgie, chronisch vermoeidheidssyndroom, chronische pijn, prikkelbare darmsyndroom en andere. Bovendien komen deze aandoeningen vaak voor bij psychiatrische aandoeningen zoals angst en depressie. De leeftijd waarop het trauma of de stress wordt ervaren, de duur ervan en zelfs het type trauma lijken deze alarmerende statistiek niet te veranderen.
Gezien de toenemende prevalentie van functionele somatische aandoeningen, emotionele en psychiatrische problemen, is het belangrijk om de invloed van ervaringen uit de kindertijd op de ontwikkeling van deze aandoeningen in ogenschouw te nemen. Stilstaan bij trauma uit het verleden is niet altijd nuttig bij het ondersteunen van gezondheid en genezing, en kan zelfs contraproductief zijn; het is echter nuttig om de invloed ervan op de gezondheid te begrijpen om ongrijpbare gezondheidsproblemen zoals fibromyalgie correct te identificeren. Het is ook belangrijk om het doel te begrijpen van het beschermen van toekomstige generaties tegen de slopende gevolgen van jeugdtrauma’s en stressoren. Ten slotte dient het als een goede illustratie van het succes van een functionele geneeskundebenadering,
