Jarenlang heb ik gehuild dat ik mijn oude leven terug wilde. Ik verlangde naar de tijd dat ik geen pijn had, genoeg energie had om de dag door te komen en alles kon doen wat ik wilde zonder rekening te houden met mijn lichaam. De pijn begon toen ik 15 was en ik wilde gewoon uitgaan zoals mijn leeftijdsgenoten, de hele dag winkelen, leuke dingen doen, naar school gaan zonder gehinderd te worden. Ik wilde gewoon gezond zijn. Ik wilde mijn oude leven terug..zonder fibromyalgie.Toon inhoud Het missen van je ‘oude leven’ heeft zin Je zorgeloze leven waarin je nergens rekening mee hoefde te houden. Hier verlang je natuurlijk naar. Dat je nu ineens elke dag pijnklachten hebt en beperkt bent in energie is nogal een omschakeling. Je oude leven missen is logisch, maar zo pijnlijk. Je vecht tegen fibromyalgie, niet in staat en niet bereid om te begrijpen dat dit nu jouw realiteit is. Op de een of andere manier heb je hoop: als ik het negeer, gaat het misschien vanzelf over. Misschien is er een dokter of therapeut die mij kan genezen. Je negeert je klachten, overschrijdt steeds je grenzen, weigert om hulp te vragen en spant je elke dag te veel in. Hierdoor ervaar je nog meer boosheid richting je lichaam, bied je nog meer weerstand en ervaar je nog meer verdriet. Was het maar zoals toen.. In plaats van rekening te houden met je klachten, ga je gewoon door zoals je deed. Rekening houden met je nieuwe situatie is veel te confronterend en bovendien kun je bijna niet bevatten dat dit je ‘nieuwe leven’ is. Volgens het acceptatieproces is het logisch dat je terugverlangt naar je ‘oude leven’ en de klachten ontkent. De klap is nog te groot, je bent aan het rouwen en doet met alles je best om weer terug te gaan naar hoe het was. Dit is wat je nu nodig hebt Je oude leven missen kan veel pijn doen. Wat je in deze fase nodig hebt, is tijd. Neem de ruimte om te rouwen: huilen, schreeuwen, boos zijn.. laat alles er zijn en geef alles de ruimte. Maar wees ook mild voor jezelf en heb vertrouwen dat dit een fase is waar je vroeg of laat doorheen komt. Het is belangrijk om jezelf in dit stadium toe te staan alles te voelen wat je voelt. Om je emoties te uiten, te praten over wat je doormaakt en zacht voor jezelf te zijn. Het is ook best een klap dat je je ‘oude leven’ bent kwijtgeraakt en dat het misschien nooit meer hetzelfde zal zijn. Dit is iets dat tijd kost, geef jezelf echt de tijd. Laat uit je woede je tranen stromen, laat het er allemaal uit. Dit is belangrijk voor het verwerkingsproces. Houd je dus niet in. Je nieuwe leven.. zal het ooit wennen? Ik neem je mee door deze fase van het acceptatieproces en praat ook over het vormgeven van je nieuwe leven. Want.. zal het ooit wennen om je ‘oude leven’ achter je te laten? En ondertussen geef je vorm aan je ‘nieuwe leven’? Komt het ooit nog goed? Zal dit echt werken? Ja. Je kunt dit en je zult absoluut slagen. Maar het kost wel tijd. Mijn leven is nu leuk, gezellig en ik geniet er echt van. Ik ben niet eens meer bezig met ‘hoe het was’. Mijn focus ligt volledig op hoe het nu is. Dit komt doordat ik fibromyalgie en alles wat daarbij komt kijken heb leren herkennen, accepteren en er mee leven. Hierdoor heb ik wat meer rust in mijn leven en is de weerstand verdwenen waardoor ik mijn ‘nieuwe leven’ heb kunnen vormgeven. Ik kan in principe doen wat ik wil, maar soms moet ik rekening houden met mijn klachten. Ik heb geleerd naar mijn lichaam te luisteren zonder concessies te doen aan de kwaliteit van mijn leven. Ik heb mijn leven kunnen vormgeven op een manier waar ik echt van kan genieten. Maar waar ik niet altijd over mijn grens ga. Je ‘nieuwe leven’ kan ook heel leuk zijn. Misschien anders dan hoe het was, maar het hoeft niet per se slechter te zijn. En dat is nu misschien moeilijk te zien, maar ik hoop dat je op het punt komt waarop je denkt: ze had gelijk.