Nadat hij eind 2015 op het werk was ingestort, bleek uit verschillende tests dat hij de aandoening had, waardoor zijn leven op zijn kop stond.
De aandoening kan verlammen, het kan ertoe leiden dat mensen geïsoleerd raken. Sommige slachtoffers verliezen hun sociale leven volledig.
Hier schrijft Peyton een hartverscheurende brief aan degenen die het dichtst bij haar staan.
Een brief aan mijn dierbaren (wat ik wou dat je wist)
Beste familie, beste vrienden,
Weet allereerst hoeveel ik van je hou. Ik ben zo dankbaar dat je mij hebt verdragen en mij hebt verdragen en alle gekte die mij heeft omringd sinds ik arm ben geworden.
Zonder jouw steun had ik de slopende fase van de diagnose en al het ongeloof van degenen die niet geloofden dat ik ziek was, niet kunnen doorstaan.
Ook al bewees ik dat ze ongelijk hadden, je hebt geen idee hoe graag ik zou willen dat ze gelijk hadden: dat er niets aan de hand was en dat het allemaal fantasie was.
Ik wou dat ik onder woorden kon brengen hoe oprecht gebroken ik ben.
Tenzij je in mijn schoenen hebt gestaan, kun je niet begrijpen hoe pijnlijk het is om zoveel kansen van je te zien wegnemen, zoveel dromen weg te zien gaan, voordat je zelfs maar de kans krijgt om ze te grijpen.
Het is een pijn die zowel mentaal als fysiek is: een pijn in mijn hoofd en in mijn hart.
Het leven gooit deze dingen met een reden naar ons toe, en we moeten een manier vinden om te overleven, maar dat maakt het niet gemakkelijk om te doen.
We passen ons aan aan de situatie waarin we ons bevinden, omdat het moet. Het is de enige optie die we hebben om verder te gaan.
Ik ben niet alleen diepbedroefd, ik ben boos. Wie zou dat niet zijn?
We vragen ons af waarom wij, waarom ik, maar er zijn geen antwoorden op die vragen.
Denk er te lang over na en je wordt gek. Het begint niet als een heldere, vurige vorm van woede, maar het brandt.
Genoeg om het in eerste instantie niet te voelen. Maar voeg dan een laag toe. En andere. En andere. Totdat alles verstrikt is in haat.
Deze ziekte is als een dief, maar het is een slimme dief. Deze dief weet wel beter dan in te breken en alles in één klap te stelen.
Dat zou te gemakkelijk, te opvallend en te snel voorbij zijn.
In plaats daarvan is deze specifieke dief voorzichtig. Het loert in de schaduw en neemt de dingen een voor een op, zodat je het in eerste instantie niet eens merkt.
Je veegt het af met een schouderophalen als je merkt dat het trillen willekeurig begint. Je negeert dat kraken van pijn dat altijd op dezelfde plek zit en niet lijkt te veranderen.
Je lacht om het geheugenverlies en verbergt het feit dat je ongelukken krijgt – grappen over je benen over elkaar houden als je hoest in de toekomst. Je gaat door.
En omdat je doorgaat, duw je alle demonen die je te pakken krijgen, mensen denken dat je in orde bent. Je bevestigt deze overtuiging opnieuw door ze nogmaals te vertellen, ja, inderdaad, het gaat goed met je.
Als ze hun zorgen uiten, vertel je ze overtuigend dat het gewoon een verkoudheid is, een beetje griep, in die tijd van de maand. Daarom lieg je. Want in het leven wordt ons alleen maar geleerd hoe we vooruit moeten blijven gaan.
En als je merkt dat je de leugen gelooft, dan en alleen dan zal de dief toeslaan.
Ze verzamelt haar hele verzameling, samen met enkele nieuwe dingen die ze rond haar lichaam heeft gevonden, en vertrekt. Hij zal ervoor zorgen dat hij wat draden loskoppelt en wat stekkers in zijn hoofd smelt voordat hij vertrekt.
En dat is wanneer de realiteit je raakt. Plotseling ben je niet meer de persoon die je was, en wie je nu bent is een vreemde voor je.
Oog in oog komen te staan met een bedrieger in je brein, na 23 jaar eenzaamheid, controle… het is angstaanjagend.
Het zit in je ingebakken om deze bedrieger te bestrijden. We houden er niet van om vreemden de controle te laten overnemen. Maar ze zijn veel sterker dan wij.
We proberen de bedrieger te bevechten, hem met medicijnen tot onderwerping te brengen, hem ervan te overtuigen zichzelf niet op zijn plaats te zetten. We proberen positief te denken, aan lichaamsbeweging en voeding te doen, en delen van onszelf te veranderen in de hoop de bedrieger uit onze gedachten te verdrijven… maar de grap is aan ons.
Deze veranderingen zijn slechts zijn subtiele manier om ons nog steviger in zijn greep te krijgen. Wij spelen u in de kaart.
Dus wat rest ons te doen, behalve ons aanpassen, de regels accepteren die deze bedrieger, deze dief, noodzakelijk heeft gemaakt, en ons aanpassen aan die omstandigheden.
We veranderen ons hele leven, we veranderen al onze gewoonten en we nemen afscheid van de dromen die we sinds onze kindertijd hebben gehad. We accepteren dat het niet de bedoeling was.
Dus alles wat overblijft is jullie te vragen, mijn geliefden, mijn vrienden… om dit ook te accepteren. Accepteer dat wat we doen niet uit keuze is, maar eerder omdat we geen andere keuze hadden dan te maken.
Accepteer dat we niet zwak zijn, maar gewoon al onze kracht gebruiken.
Accepteer dat we niet lui zijn, maar moe
